Бу олимнинг тўлиқ исми Абу Муҳаммад ибн Абдуллоҳ ибн Абдураҳмон ибн Фазл ибн Баҳромдир. У 181/797-798 йили туғилиб, 255/868-869 йили Самарқандда вафот этган. 

Замонасининг машҳур ҳофизи ва муҳаддиси бўлган. Унинг «Саҳиҳ» номли китоби ўнта энг машҳур саҳиҳларнинг бири ҳисобланади. Доҳхудонинг «Луғатнома» китобида ёзилишича, бу олим ўн бешта ҳадис ривоят қилган. Пайғамбар билан унинг ўртасида ўтган учта энг фозил кишининг бири бўлган эмиш.